Ogród zamkowy

Na samym środku kwiecistego ogrodu stoi ogromna, kamienna fontanna. Za sprawą nadwornego magika woda zmienia swe kolory. Pełno również tutaj krętych ścieżek i kamiennych ław.

*Otwarta brama i ogród wychylający się zza niej faktycznie aż prosiły się o wejście. Wampirzyca już nie raz widziała, że brama zamku jest otwarta, więc zapewne wstąpienie za mury nie narażałoby nikogo na nieprzyjemne rewelacje. Tym razem jednak stąpała ostrożnie po murze otaczającym budowle, od czasu do czasu przyspieszając swój krok. W końcu dotarła do schodów i zbiegła nimi w dół, trafiając prawdopodobnie w centrum kwiecistego miejsca. Nie przepadała za takimi miejscami, jednak nie miała czego ze sobą zrobić. Wędrując krętymi ścieżkami ogrodu, dotarła w końcu do jednej z kamiennych ławek, na której niemal natychmiast usiadła. Odetchnęła głośno, zarzucając ręce za głowę i spojrzała w stronę zachmurzonego nieba. Pogoda była w sam raz. Słońce nie drażniło oczu, nie zapowiadało się też na deszcz. W razie gwałtownej zmiany pogody wampirzyca uzbrojona była w ciemnozieloną pelerynę z kapturem, spiętą srebrną ozdobą pod szyją. Po chwili zastanowienia przypomniała sobie o rzeczy, którą miała zrobić już wczoraj. Nie dokończyła rozdrabniać ziół, więc postanowiła zrobić to teraz. Usiadła wygodniej, wcześniej odpinając od paska dwie niewielkie sakiewki i podciągnęła jedną nogę pod drugą, utrzymując prawą stopę pod lewym udem. Rozplątała supły na sakiewkach i zaczęła rozdrabniać wysuszone liście, nie myśląc jednocześnie o niczym ważnym. Skupiła się na wykonywanej, drobnej robótce i nie wracała myślami do ciężkich spraw. Zaczęła nucić pod nosem jakąś grobową melodię, zasłyszaną niedawno w karczmie. Zapadła jej w pamięć i sama wypływała na zewnątrz.
Niedługo potem postanowiła opuścić miejsce, wychodząc tą samą drogą, którą tu dotarła.*

Samotny labirynt ścieżek w zamkowym ogrodzie skusił Cassiel swym spokojem i niezmiennością. Z lubością zapuściła się aż w głąb ogrodu, gdzie krzewy i drzewa były już mniej zadbane, nikt tu nie pozbawiał ich naturalnej dzikości. Wamirzyca bez strachu, za to zwinnie wspięła się na jeden z wyższych konarów drzewa o gęstej, soczyście zielonej koronie. Stamtąd podziwiała nieokiełznane piękno kwitnącego ogrodu.

Stanął pod drzewem i zaczął się śmiać. Nie był to śmiech złośliwy, czy też sarkastyczny. Nie śmiał też spojrzeć bezpośrednio w górę. Cieszył się i dziękował losowi za to, że przechadzając się po ogrodach zamkowych, w celu zaczerpnięcia oddechu i inspiracji, wyczuł ową wampirzycę, tak bliska jego pragnieniom. Pragnieniu jej towarzystwa.
-A czy to tak przystoi takim panienką? Pobrudzisz sobie tą śliczną sukienkę.- odrzekł, tym razem zaczepnie. Pozwolił sobie na to, tylko dlatego, że uważał Cassiel za swego rodzaju bratnią duszę. Podobną w pewnym stopniu do niego.
Dopiero teraz spojrzał w górę, patrząc na jej śliczną twarzyczkę i głębokie oczy. Posłał jej zadziorny uśmiech. Nie mógł się już doczekać jej reakcji na jego pojawienie się... tuż pod nią.

Usłyszawszy pewien głos, uśmiechnęła się. Dopiero kilka godzin temu rozstała się z owym tak podobnym do niej wampirem, by teraz spotkać go jeszcze raz. Zgrabnie opuściła się po gałęzi i wkrótce stanęła na przeciw wampira. Na jej ustach gościł taki sam jak u Arquena uśmiech. Dopiero gdy dygnęła przekornie, dała mu szansę spostrzeżenia, że choć widzieli się niedawno, zdążyła zmienić strój. Co prawda, nadal miała na sobie sukienkę, uszyto ją jednak ze sztywniejszego materiału, natomiast dzięki rozcięciom w różnych miejscach dawała większą swobodę ruchu. Suknia miała kolor głębokiej rdzy. Spojrzała przeciągle na wampira i odchodząc nieco dalej, zerwała listek z dzikiego krzewu. Obracając go w palcach, odpowiedziała:
- Przystoi, bądź też nie przystoi, brudna sukienka nie przeszkadza przecież krzakom i trawnikom, czyż nie? A skoro tu przyszedłeś, widać także nie lękasz się odrobiny ziemi na ubraniu, prawda? - Skoro miał ochotę na zaczepki, to ona nie zamierzała mu odbierać przyjemności.

-Czarująca...- powiedział, bardziej do siebie, gdy ta oddaliła się nieznacznie, by zerwać jakiś nikomu ducha winny listek. Był pod wrażeniem i nie ukrywał tego, lustrując wzrokiem swą towarzyszkę... Piękną towarzyszkę. Żałował tylko, że tak niewiele ma dziś czasu na pogawędki.
-Tak... Prawda... Nie lękam się brudnej roboty.- mówił, a zadziorny uśmiech nie schodził z jego twarzy. Podszedł do niej cicho i bezszelestnie. Stał teraz tuż za nią, więc ściszył głos. Zmienił temat natychmiast. Nachylił się ciut do jej ucha.
-Czy zobaczymy się jutro?- spytał, a charakterystyczny uśmieszek na czas jakiś zniknął z jego twarzy. Oczekiwał odpowiedzi.

Przymknęła oczy, gdy poczuła zapach Arquena tuż za sobą. Odwróciła się, by spojrzeć w twarz przystojnemu wampirowi. Nadal obracała w palcach listek, jego delikatną łodyżkę rozcierając powoli i delikatnie. Jej uśmiech mimowolnie stracił na zadziorności, a zyskał na miękkości i słodyczy - dość nietypowy jak dla niej wyraz twarzy.
- Oczywiście otrzymałam, jak zapewne każdy, zaproszenie na jutrzejszy bal maskowy, a także uroczą notkę. Każdą wypisywałeś ręcznie? - Zapytała, święcie przekonana, że Arquen każdemu podarował także niezwykłą różę i malutką kopertę. - A co do kwiatu... Wyjątkowo ładny, nigdy jeszcze nie było mi dane podziwiać tak cudownej barwy. - Nieświadomie zapomniała odpowiedzieć dokładnie na pytanie wampira.

Znów się uśmiechnął. Znów z zadziorną nutką. Znów patrząc jej głęboko w oczy. Nachylił się do jej ucha i stopniowo ściszał głos
-Zaproszeń nie pisałem ja.... Pofatygowałem się napisać tylko jedną, skromną w słowa karteczkę. Pozwoliłem sobie dołączyć kwiat, który tak bardzo mi Ciebie przypominał. "Wyjątkowo ładny, nigdy nie było mi dane podziwiać tak cudownej... " - zacytował ją, lecz nie skończył swej myśli Odchylił się znów do tyłu., wyprostował się dumnie, po czym skłonił...
-Mam nadzieję, że zaszczycisz mnie jutro swoją obecnością...- posłał jej spojrzenie, a oczach zamknął iskrę tajemnicy i pożądania.

Złapała spojrzenie jego czarnych oczu w zaimprowizowane sidła kontaktu wzrokowego. Podejrzewała, iż odpowiedź wampira zabrzmi podobnie, więc uśmiechnęła się tylko, jednak tym razem raczej w spojrzeniu starała się skupić całą emocję skrywaną dotychczas w uśmiechu.
- Cóż, jeśli dostąpiłam tak niezwykłego wyróżnienia, to chyba wypada mi się pojawić na Twym balu, czyż nie? - Nie zauważyła, jak dookoła nich zapadła już ciemna noc. Nie przeszkadzało to jednak ani jej, ani Arquenowi. Nadal doskonale widziała błysk w oczach wampira, a ten błysk niezmiernie jej się podobał, czego nie ukrywała.
- Mam jednak pewne obawy co do punktualnego przybycia na tę wyjątkową uroczystość. Żywię jednak nadzieję, że wybaczysz mi nieznaczne spóźnienie, a także pozwolisz je sobie wynagrodzić. - Zmieniła ton z niemal bezbarwnego na zmysłowy, uwodzicielski. - Obiecuję po balu nie znikać, jak Kopciuszek.

-Najchętniej pojawił bym się jedynie na rozpoczęciu, z przymusu, a potem zniknął w jednej z sypialń, czekając na Twoje przybycie.- oświadczył, a jego oczy nie traciły na swym wyrazie. Z ust również nie schodził znajomy wyraz. Czas go naglił, zapadł wzrok, a tyle pracy przed nim. Nachylił się i ucałował wampirzycę w policzek...
-Jeśli mam wybaczyć Ci jutrzejsze spóźnienie, błagam o wybaczenie zuchwałości, i pozwolenie oddalenia się niezwłocznie w celu... eh... W celu przyszykowania jutrzejszego balu.- spochmurniał, jednak nie dawał tego po sobie poznać. Zrobił krok w tył i skłonił się nisko, by po chwili odejść swym dumnym krokiem. Czekawszy wcześniej na reakcję kobiety, i jej przyzwolenie.

Arquen znów się z nią rozstawał, nie miała mu jednak nic za złe. Wręcz przeciwnie, zanim odszedł, sama się do niego zbliżyła i przemówiła cichym głosem.
- Mogę Ci obiecać, że w najbliższym czasie znajdę dość czasu, by gdzieś z Tobą zniknąć. - Tu pozwoliła sobie na zalotny uśmiech. - Jeśli chodzi jednak o wybaczanie zuchwałości - wybaczę Ci Twoją, jeśli Ty wybaczysz mi moją. - Spokojnie, jak wcześniej tego wieczoru na kilka sekund zanurzyła dłoń w jego długich włosach i złożyła delikatny pocałunek w kąciku jego ust. Wtedy, uśmiechnąwszy się na pożegnanie, sama odeszła do swojej kwatery w Latającej Cytadeli, by także poczynić stosowne przygotowania na jutrzejszy dzień.