Elficki most

To bardzo stary most wybudowany przez elfów. Z jednej strony jest porośnięty liliami a z drugiej zaś bluszczem. Przechodząc przez ten most czuję się zmianę nastroju kiedy opuszcza się jedną stronę a przechodzi na drugą.

Weszła na most. Nie miała zamiaru przejść całkowicie na drugą stronę. Gdy doszła do środka mostu stanęła i opierając się o barierkę wyjrzała na widoki rozciągające się pod nią. Wzięła głęboki wdech i przymknęła oczy. Taka atmosfera jak najbardziej sprzyjała skupianiu się na własnych myślach. Wsłuchiwała się jednocześnie w odgłosy ziemi. Gdzieś niedaleko jakieś ptaki bawiły się przy drzewie. Tuż pod nią płynęła rzeka, w której kilka ryb pluskało się w srebrzystej wodzie a w zaroślach chrapało jakieś futrzane zwierzątko. Wszystko to pozwalało jej osiągnąć wyjątkowy spokój, taki, jakiego bardzo trudno zdobyć przebywając miedzy ludźmi.

Weszła stąpając lekko i unosząc wysoko głowę. Rozglądała się w celu sprawdzenia, czy są tu jacyś potencjalni wrogowie. Był to taki dziwny nawyk z przeszłości. Zerknęła na postać stojącą na moście, ale zbyt dobrze ją znała by pomylić z jakąś inną. Była to w końcu jej kuzynka.
-Ceádmil.-mruknęła wbijając w nią wzrok.

Na jej twarzy pojawił się wredny uśmieszek. Odwróciła się w stronę kuzynki jednocześnie opierając się plecami o barierkę.
-A ty, co tutaj robisz? Szpiegujesz mnie? -Przy ostatnim pytaniu zaśmiała się cicho, jakby sama możliwość podejrzewania swojej rodziny o szpiegowanie była zbyt głupia, aby mogła być prawdziwa. Wtem zza drzew wyfrunęło kilka kolorowych ptaków. Trzepot ich skrzydeł na chwilę zagłuszył rozmowę dziewczyn, lecz gdy kolorowe pióra znikły gdzieś dalej rozmowa była już możliwa.
-Już jakiś czas się nie widziałyśmy, mam nadzieję, że byłaś dotychczas grzeczna.

-Powiedzmy, że...chronię Cię.-uśmiechnęła się kątem ust patrząc na te głupie ptaki, które ośmieliły się właśnie w tej chwili wylecieć zza drzew.
-Oczywiście, że byłam grzeczna.-przytaknęła nadgorliwie. Wiadomo już było, że kłamała. Kto jej nie znał, może i nie domyśliłby się tego, ale przecież władczyni zbyt długo ją znała. Schyliła się biorąc jakiś kamień i wrzucając go do wody.
-Co u Ciebie?

-Taa ty grzeczna…-mruknęła cicho do siebie spoglądając na kuzynkę. Poprawiła kilka niesfornych kosmyków, które złośliwie zasłaniały jej twarz. Dopiero, gdy się z nimi uporała zastanowiła się nad pytaniem rozmówczyni. Zerknęła w niebo jakby właśnie tam ktoś wypisał dla niej odpowiedź. –Czas płynie, niestety w kilku moich ostatnich latach nie zdarzyło się nic na tyle ciekawego, aby było warte opowiedzenia tobie. Jednakże… mam pomysł kuzynko…-przerwała ukazując swe śnieżnobiałe zęby w szatańskim uśmiechu. Taki wyraz twarz mógł mówić tylko jedno- Elys uknuła coś bardzo niegodziwego i zapewne wykorzysta po drodze do celu wszystkich byle tylko zdobyć to, czego chce. –Jeśli wszystko pójdzie po mojej myśli będę miała ci coś do opowiedzenia.

Klasnęła w dłonie uradowana, a jej anielską twarzyczkę rozświetlił złośliwy uśmiech.
-Mnie pasuje. Mam w tym jakiś udział?-spytała opierając się o drewnianą poręcz mostu.
-Znając Ciebie, to nudno nie będzie.

-Jeśli tylko zechcesz i dla ciebie się rola znajdzie. Oczywiście, że nudno nie będzie. Można się spodziewać kilku wyłudzeń i innych ciekawie się zapowiadających atrakcji. –Uśmiech nie znikał z jej twarzy, lecz tym razem wyglądał mniej przerażająco niż poprzednio. Przyłożyła palec do ust w geście zamyślenia. –W sumie może mi się przydać nasz cały zakon. Coś mi się wydaje, że większość nam chętnie pomoże. A jeśli nie zrobią tego chętnie….-Reszty nie musiała dopowiadać gdyż i bez tego raczej kontekst zdania był aż nazbyt jasny.

-To zauroczysz ich.-dopowiedziała resztę z rozbawieniem, wiedząc co ta naprawdę miała na myśli.
-Możemy coś ukraść i kogoś wrobić-powiedziała myśląc intensywnie.-Najlepiej, żeby to był jakiś samotnik bez przyjaciół.

-Zaraz byś wszystko kradła!- Powiedziała z oburzeniem jakby dziewczyna oświadczyła jej coś znacznie gorszego. –Nie lepiej wziąć wszystko po dobroci? Na pewno nie oprą się naszemu wspólnemu urokowi. –Zachichotała słysząc jak jej własne słowa głupio brzmią.-A właściwie na pewno nikt się nie oprze twemu urokowi droga kuzynko. Oczarujesz, kogo tylko zechcesz i na pewno ten ktoś odda ci wszystko, co ma, nawet, jeśli będzie to jedynie kromka chleba. –Zaśmiała się nieco głośniej. Niestety nie mogła się powstrzymać. Samo wyobrażenie Catherine starającej się zauroczyć żebraka bawiło ją.

Prychnęła cicho.
-Nabijaj się ze mnie moja droga ile tylko chcesz, ale ja i tak wolę wszystko kraść, aniżeli Twym sposobem brać po dobroci. Brutalność. To mam w swoich żyłach. Bo chyba nie myślisz, że córka demona będzie o coś prosić, prawda?-spytała rozbawiona.
-Tobie by ulegli, ale ja nad sobą nie panuję. Gdy coś nie idzie po mojej myśli zaraz wyciągam sztylet i kończę życie tej istoty, która weszła mi w paradę.

-Ano córeczko diabełka, może popracujemy nad uspokojeniem twojego gorącego temperamentu? Jak tak dalej będzie wybijesz większość wiosek i nawet ci z najgorszych dzielnic nie zdążą się wymnożyć. Moja metoda przynajmniej nie pozbawi nas podwładnych. –Przymrużyła na chwilę oczy jakby sobie o czymś przypomniała. –A właśnie, słyszałam, że jakiś szlachcic czy ktoś z wyższych stanów chce zrobić w przyszłości bal, czy ty też o tym słyszałaś?

-Coś mi się obiło o uszy.-przyznała patrząc na nią.-Mam przygotować truciznę? Rozwalić to zbiegowisko?-spytała z szelmowskim błyskiem w oku.-Dla mnie to nic.-przyznała.-Ale wiesz znam szybką metodę jak pomnożyć podwładnych. Zastraszyć, że jeśli ktoś się nie doczeka co najmniej 2 dzieci w ciągu dwóch lat zginie.-zachichotała.-Poza tym jak chcesz pracować nad mym temperamentem?

-Spokojnie spokojnie, na razie żadnej rozróby i zmniejszania liczby gości kochana. Takie rzeczy zostawimy na odpowiedniejszą chwilę. –Podeszła do kuzynki uśmiechając się tajemniczo. Nie było wątpliwości, iż dziewczyna ma coś na myśli, lecz nie chce się jeszcze tym z rozmówczynią podzielić. –Tak czy inaczej na razie twój temperamencik mi się przyda-dała pstryczka w nos kuzynce i uśmiechnęła się szelmowsko.-A teraz musisz mi wybaczyć, jest jeszcze kilka niestety nudnych spraw, które nie cierpią zwłoki. Mam nadzieję, że niebawem się znów spotkamy. –Machnęła dziewczynie na pożegnanie i odeszła.

-Cześć.-rzuciła. Machnęła za nią uśmiechając się i tanecznym krokiem wróciła tam skąd przyszła. Cieszyła się, że ona nie byla władczynią, bo sprawy niecierpiące zwłoki, to było to czego nienawidziła.