Sala balowa.

Ogromna sala balowa, podpierana przez marmurowe kolumny po bokach i z niewysokim podestem po przeciwległej stronie tarasowego okna. Właśnie na tym podeście znajdowały się stoły, które aż uginały się pod ciężarem jedzenia i trunków. Przy centralnej części ogromnego stołu znajdowało się kilka krzeseł większych i zdobniejszych niż pozostałe. Krzesła dla organizatorów balu. Cała sala przyozdobiona była czerwonymi kwiatami i klimatycznymi świecami, które wprowadzały w niezwykły, tajemniczy nastrój. Wszędzie jak cień poruszały się służki-kelnerki w długich, bez przesady zdobnych sukienkach- identycznych.

Weszłam do sali kiedy zegar kończył wybijać wyznaczoną godzinę. Ubrana byłam w długą suknię uszytą z jedwabiu w kolorze kwiatów jaśminu. Na nią założony miałam płaszcz z prześwitującego materiału, który powiewał za mną niczym mgiełka. Górną połowę twarzy zakrywała srebrno-biała maska zakończona puchowymi sztucznymi piórami, która była szpileczkami przypięta do moich włosów. Maska uwydatniała moje turkusowe oczy. W tej kreacji wyglądałam niczym Królowa Śniegu.
Rozejrzałam się po pustej sali i zatoczyłam samotnie kilka piruetów. Potem podeszłam do jednaj z kolumn, gdzie stanęłam na dłużej.

Widząc że jestem wciąż sama doszłam do wniosku, że musiałam pomylić datę lub miejsce Balu. Wyszłam więc z pięknej lecz pustej sali balowej.

Pokojówki krzątały się napięcie to tu, to tam. Arquen stanął na środku i wciąż je popędzał, korzystając z okazji, że nie było jeszcze zbyt wielu gości, a one zestresowane potykały się o własne cienie. Po kilku dłuższych chwilach zaproszone osoby zaczęły zjawiać się w większych i mniejszych, ale jakże eleganckich grupach.
Arguen staną przy swoim miejscu, za stołem i spoglądał na gości oczekując od nich chwili ciszy. Nie zawiódł się, może sprawiła to skromna uwaga na zaproszeniu, choć chciał być przekonany o wysokim poziomie wyrafinowania zebranych. Kącik ust wygiął się w usatysfakcjonowanym uśmieszku. W tym roku to właśnie jemu przypadła organizacja balu i opieka nad dobra atmosferą podczas trwania uroczystości.
- Szanowni Goście ! Piękne panie i szarmanccy dżentelmeni ! Nie chce się zbytnio rozgadywać, więc oficjalnie uważam bal za rozpoczęty ! Służba jest dziś do państwa dyspozycji a z każdą uwagą można bez przeszkód można się zgłaszać do mnie. Zapraszam wszystkich do stołów... Niech zabrzmi muzyka! - dopiero teraz dało się spostrzec niewielką orkiestrę w kącie sali balowej. Natychmiast zaczęli grać, najpierw spokojne i melodyjne tony.
- Zachęcam wszystkich do zabawy. Za kilkanaście minut rozpocznę pierwszy taniec.- Odezwał się znowu i zasiadł do stołu. Wyglądał kobiety, z którą chciał zatańczyć. Czarne spodnie i czarna, lekko rozpięta koszula, w jednej z jej kieszeni bardzo specyficzny, fiołkowy kwiat. Maskę założył fiołkową przecięta czarnymi paskami w kształtne romby. Siedział trochę niespokojny, a jego źrenice wciąż krążyły po zebranych.

Cassiel wkroczyła do sali balowej, pozdrawiając strażników. W progu zatrzymała się na chwilę, osbserwując nielicznych gości bankietu. Miała na sobie jasnoczerwoną suknię eksponującą ramiona i dekolt, przyozdobiony skromną biżuterią. W misternie upięte włosy wplecione były intensywnie czerwone goździki. Jej nietypowa maska, także czerwona, zakrywająca pół twarzy była staranną, filigranową konstrukcją w głębokim odcieniu karmazynu, zdobiły ją miniaturowe wzory. Cassiel po kilku minutach zrobiła kilka kroków w przód, wypatrując kogoś, kogo znała.

Na tereny dworu wjechał powóz, zaprzężony w dwa kare konie, dość bogaty i przestronny. Jednak, ku zdziwieniu co bystrzejszej osoby, w środku nikogo nie było, a przecież wyraźnie woźnica zmierzał do miejsca, w którym odbywał się bal...
Tajemnica wyjaśniła się chwilę później, kiedy to okazało się, że osobą chętną do wzięcia udziału w zabawie jest sam woźnica, a konkretniej, Steanus de L`ackum. Nieco spóźniony, przeklinał w duchu swoją głupotę, która kazała mu osobiście powozić - w pewnym momencie zgubił się w zupełnie niemal obcym mu mieście, dlatego też trafił tu spóźniony.
Skoro jednak mu się to 'udało', postanowił urządzić sobie 'wejście idealne'. Jak już zdążył zauważyć, na początku każdej uczty, balu, rzyjęcia czy czegokolwiek podobnego, niezbyt długo po rozpoczęciu, wszyscy zdawali się milknąć w tym samym momencie. Ten właśnie moment wykorzystał bogato odziany, zasłonięty czarną, ozdobnie wykrojoną maską, Steanus. Dzięki temu zdawało się, że cisza zapanowała specjalnie dla niego, aby mógł wejść niczym najważniejszy gość.
Skłonił się lekko w stronę gospodarzy i uśmiechnął.
-Zechciejcie wybaczyć mi moje spóźnienie, lecz zbłądziłem po drodze, skręcając w zupełnie inną uliczkę, niż skręcić powinienem... - powiedział, po czym podszedł na jedno z wolnych miejsc. Usiadł na krześle, skinąwszy wcześniej głową Cassiel, stojącej nieopodal.

Wampirzyca dostrzegła nowo przybyłego mężczyznę, po kilku chwilach przypatrywania się jego osobie nie była w stanie go zidentyfikować. Odpowiedziała jednak na jego powitanie takim samym gestem. Chwilę później wampirzyca zajęła wolne krzesło w rogu sali balowej, wsłuchując się w powolną muzykę i kierując spojrzenie na przeciwległą ścianę sali.

Steanus nalał sobie wina i wypił nieco, rozglądając się zainteresowanym umiarkowanie wzrokiem po sali. Ta sama kobieta, którą przed chwilą pozdrowił delikatnym skinieniem głowy, siedziała gdzieś w odległym miejscu. Przeniósł wzrok na innych, nielicznych jeszcze, obecnych, znów popijając trunek.
Po chwili mężczyzna wstał i podszedł do siedzącej samotnie damy. Toż to zbrodnia, zostawiać tak kogoś, szczególnie kobietę, samemu sobie! Ukłonił się lekko i wyciągnął rękę w zapraszającym geście.
-Zwykle pierwszy taniec należy do gospodarzy, ale jako że najwyraźniej nikt nie ma zamiaru czegokolwiek z tym zrobić, ubiegam się o prawo zabrania im tego przywileju. Zatańczysz, pani? - uśmiechnął się czarująco, przekrzywiając lekko głowę.

Cassiel dzielnie walczyła z nudą tylko dzięki obietnicy przyjścia na bankiet pewnemu mężczyźnie, który jednakże albo nie pojawił się jeszcze, albo zmienił radykalnie swe upodobania. Wtedy jej rozważania przerwało nadejście nieznajomego mężczyzny. Kiedy mówił, wampirzyca taksowała go spokojnie wzrokiem. Nie zdziwiła jej zbytnio propozycja elfa, na balu nie bawiło się liczne towarzystwo. Postanawiając, że partnerowi, któremu obiecała towarzystwo, jeśli w ogóle, to wytłumaczy się później. Teraz wstała i uśmiechnęła się sztucznie.
- Zgadzam się, jednak gospodarze chyba mają nadzieję, iż to goście zrobią pierwszy ruch. Oczywiście, z radością z panem zatańczę. - Powiedziała melodyjnym, dźwięcznym głosem.

Uśmiechnął się, zaprowadził partnerkę na środek sali i zaczął prowadzić. Poruszał się z gracją, wrodzoną jakby elegancją i wyczuciem rytmu. Zataczali z partenrką wspaniałe koła, coraz większe i większe, tak jednak, aby żadnemu z nich nie zakręciło się w głowie. Nietrudno było z nim tańczyć i nawet ktoś, kto nie potrafiłby zbyt dobrze tego robić, dałby sobie radę. Kobieta jednak takze poruszała się z niewymuszoną gracją, widać było, że wprawiona jest w tej sztuce, jaką jest taniec.
-Cieszę się niezmiernie, że znalazłem kogoś, kto chętnie ze mną zatańczył. Szczerze mówiąc, nie wyobrażam sobie balu bez tańców - zagaił w pewnym momencie.

Taniec przychodził wampirzycy z łatwością, w końcu zanim zapisała się do szkoły magii bale należały do codzienności w jej życiu pomniejszej arystokratki, tym bardziej, że jej partner potrafił się poruszać po parkiecie z nie mniejszą wprawą niż ona. W pozie i ruchach kobiety było jednak można wyczuć drobną dozę rezerwy w stosunku do elfa. Z ogromnym zdziwieniem stwierdziła, że nie ma ochoty na uwodzenie tego mężczyzny. Postanowiła więc kontynuować rozmowę.
- Taniec jest z pewnością nieodzowną częścią każdego balu. Zwykle też na bankietach tej skali zjawia się zwykle więcej ludzi. Jesteśmy jedyną parą szanującą jeszcze tradycje panujące od wieków w regulaminie dworskich uroczystości. - Uśmiechnęła się, jednak jej uśmiech stracił już na sztuczności.

Zaśmiał się wesoło, kręcąc głową w udanej dezaprobacie.
-Co to się dzieje ze społeczeństwem, to się w głowie nie mieści - zażartował, na wzór podstarzałych osób, wspominających stare, dobre czasy.
-Tymczasem... rzeczywiście, bardzo mało tu gości, mimo, iż bal jest wyraźnie przeznaczony na większą ich liczbę... Szkoda, może nie bylibyśmy jedyną parą na parkiecie... - zamilkł na chwilę, wkraczając w kolejny obrót.
-Chociaż, kto wie, może to i lepiej. Rzucamy się w oczy - uśmiechnął się szarmancko, jak ktoś, kto wyraźnie lubi być w centrum uwagi.
Uwodzenie nie przyniosłoby tu skutku. Owszem, kobieta podobała się Steanusowi, lecz on tymczasem nie miał najmniejszego zamiaru wdawać się w romanse. Miał coś do zrobienia, a to wiązało się z zawieraniem znajomości. Stały związek bardzo łatwo mógłby zniweczyć jego plany. Dlatego też postanowił, że o tym będzie myślał później.

Wampirzyca pozwoliła sobie na chwilę oderwać wzrok od partnera, by pobieżnie przejrzeć nieliczne towarzystwo przy stolikach. Kiedy spojrzenie kobiety powróciło do elfa, Cassiel zauważyła, iż mężczyzna, z którym tańczyła był tylko nieznacznie od niej wyższy, a jego twarz ma bardzo młode, miękkie, niemal dziecięce rysy. Z wnioskiem, iż nawet jak na elfa, jej nieznajomy towarzysz jest dość nietypowy, zgrabnie sunęła w jego uchwycie po ogromnym parkiecie.
- Przyznaję, taniec od dawna był moją ulubioną rozrywką, nawet po skończeniu szkoły magicznej. - Pomimo całkiem sporej przyjemności czerpanej, jak zwykle z samego tańca, żywiła nadzieję, iż jeszcze ktoś pojawi się na bankiecie.

Wstał od swego stołu dość gwałtownie, można by więc przypuszczać, że lekko się zdenerwował. Skłonił się jednak rodzicom i najbliższym gościom, a potem ruszył w kierunku parkietu. Wkoło kręciło się zdecydowanie za mało par, lecz mimo uroczych, wolnych dam za stołem, Arquen zdecydował się na tą jedną, pochłoniętą tańcem. Poznał ją już... Mimo, że zawsze wyglądała pięknie, dziś przeszła samą siebie. Podszedł do wirującej w tańcu pary i skłonił się bardzo grzecznie, a potem uniósł oczy na Te Fiołkowe...
-Przywiódł mnie tu cudowny zapach tej oto pięknej kobiety. Czy pozwolisz? -spytał spoglądając na elfa -Pozwolisz odbić mi ją, chociaż na jeden krótki taniec?- spytał z grzeczności, wciąż tkwiąc w półukłonie. Potem zwrócił się znów do Cassiel, bo tegoż wymagała wysoko rozwinięta kultura osobista.
-Czy pozwolisz o urodziwa?- i wyciągnął w jej stronę dłoń w geście zachęty do tańca.
Podwinięta do łokci koszula zdawała się mówić o wielkiej swobodzie Arquena, nie przykładał za dużej wagi do elegancji. Tyle wystarczyło. Uśmiechnął się do towarzyszki, w Ten sposób... Tak bardzo jej znany.

Uśmiechnął się, nic na to nie odpowiedział. Nie trzeba było, toż to w jego ruchach było widać, że czuje dokładnie to samo - że taniec jest tym, co sprawiało mu największą radość.
Niestety, zaraz potem ktoś się wtrącił. 'Odbijany?' - przyszło na myśl elfowi, gdyż nie spotkał się jeszcze na balach z podobnym zachowaniem. Żeby ktoś przerwał tańczącym w połowie... No nic, on oponował nie będzie... Szczególnie, że jego partnerka najwyraźniej także nie miała nic przeciwko...
-Nie do mnie ta pani piękna przecież należy, więc nie mogę się nie zgodzić. Wszystko zależy od niej samej - tu skłonił się lekko kobiecie i dwornie ucałował jej dłoń.
-Dziękuję, że mogłem choć na chwilę skosztować tego afrodyzjaku, jakim jest taniec - powiedział cicho, uśmiechął się wesoło i, skinąwszy głową nieznajomemu, oddalił się.

Wampirzycę nieco zdziwiły poczynania mężczyzny, którego wyczekiwała, bardziej jednak ucieszyła się na jego widok. Pomimo maski na twarzy wampira, Cassiel poznała w nim tego, którego towarzystwo sprawiało jej niebanalną przyjemność. Uśmiechnęła się, najpierw przepraszający do elfa, który partnerował jej na początku wieczoru, później najpiękniej jak tylko umiała do uwodzicielskiego wampira.
- Wybacz mi, proszę, panie, jednak to temu mężczyźnie obiecałam dzisiaj towarzystwo. Mam jednak nadzieję, że zobaczymy się jeszcze pewnego dnia. Teraz jednak, pozwolisz... - Wyswobodziła się delikatnie z uchwytu elfa i złożyła swoją dłoń w dłoni Arquena. Podeszła krok bliżej i przemówiła cicho:
- Dotrzymałam słowa. Teraz dotrzymaj swojego, postanowiłam Ci przecież powierzyć całą moją osobę na dzisiejszy bal. - Uśmiech nie schodził jej z twarzy. "Przygotowała się" do tańca, kładąc drugą dłoń na ramieniu okrytym czarnym rękawem.

Nie przejmował się swym dość niegrzecznym zachowaniem. Po tylu latach przebywania na wystawnych balach, miał prawo tańczyć ze "swoją" partnerką, nawet jeśłi wymagało to niegrzecznego gestu. Jako znudzony organizator mógł sobie na to pozwolić.
Zbliżył dłoń z jej dłonią do ust i na najdelikatniejszej skórze, na skórze kobiety pozostawił niewinny pocałunek. Drugą rękę położył pod jej łopatką. Stał przez chwilę w tej pozycji, chcąc nacieszyć się tą niewątpliwie doskonałą chwilą, jakby zastanawiał się kto zacząć powinien.
-"Całą swoją osobę..."- powtórzył z zamiłowaniem i wdzięcznością.
Jego pierwszy krok był pewny, aczkolwiek delikatny i pełny gracji. Tak samo jak następny. Dwa wampiry szlachetnej krwi na parkiecie to niebywały widok i uosobienie arystokracji. Tańczył z Cassiel z wielką pasją. Z pasją jakiej nie czuł już w tańcu przez co najmniej kilkaset lat.
-Nie wiem, czy zasłużyłem na taki przywilej, zaszczyt. Jak widać, nie jeden mężczyzna spogląda na Ciebie, a ja w ich oczach dostrzegam pożądanie...-ze wszystkich sił próbował ukryć nutkę złości- Lecz nie dziwie się im... Cudownie wyglądasz. Nie sądziłem, że uda Ci się wyglądać jeszcze piękniej niż zazwyczaj. A może to ja spostrzegam Cię z każdym dniem coraz piękniejszą?- taniec nie przeszkadzał mu w tym, aby szybo i dyskretnie złożyć słodki pocałunek w kąciku jej warg. I aby palcami delikatnie muskać jej ciało.

Niepewnie przekroczyła próg zdobnej sali balowej. Z przerażeniem źrenice jej błądziły od człowieka do człowieka i po innych człekopodobnych. Ogarnął ją wstręt. Szybko poprawiła jedwabną, czarną opaskę na swej głowie. Czarna sukienka z białą lamówką, kończąca się przed kolanem zawirowała pod wpływem jej kocich ruchów. Przeszła szybko lecz z gracją przez parkiet by zająć jakieś miejsce na samym brzegu. Gdy usiadła, odetchnęła z ulgą. Jej czarna, prosta sukienka w pewien sposób zlewała się z jej popielatą skórą. Lecz nie przeszkadzało jej to w żaden sposób. Przeklinała się w duszy za swe przybycie. Nie powinna była zostawiać swych podopiecznych i udawać, że świetnie na balu się bawi. Wzięła głęboki oddech, a potem wolno wypuszczała powietrze z ust, mrużąc oczy. Dopiero teraz spojrzała po obecnych siedzących za stołem, tańczących na parkiecie i po "dobrociach" na stole... Zdawać by się mogło, że jest trochę zagubiona w tym towarzystwie. Gdyby nie możliwość bardzo dobrego zarobku... na pewno by się tu nie zjawiła.

Weszłam do sali ponownie, tym razem do sali pełnej gości. Miałam na sobie tę samą kreację, co za pierwszym razem: długą suknię z jaśminowego jedwabiu oraz przezroczysty równie długi płaszcz. Górną połowę twarzy zakrywała mi srebrno-biała maska wykończona białym puchowym piórem. Maska uwydatniała kolor mych oczu, które zdawały się być wręcz fioletowe obramowane srebrzącą się maską.
Weszłam i pomimo pantofelków na obcasach cicho przesunęłam się do kelnera trzymającego tacę z kieliszkami szampana. Ujęłam jeden i po kryjomu wrzuciłam do niego maleńką pigułkę. Szampan spienił się na krótką chwilę a potem ciecz uspokoiła się. Dla niepoznaki nadal widać było drobniutkie bąbelki lecące ku powierzchni napoju. Napiłam się odrobinę, po czym rozejrzałam się po sali obserwując obecnych, zarówno stojących przy kolumnach, siedzących przy stołach jak i tańczących. Próbowałam ogarnąć to nowe dla mnie miejsce w krainie.
Niektórym przyglądałam się chwilę z wyrazem zamyślenia, kilka postaci omiotłam podejrzliwym spojrzeniem, ale zdarzyło się kilka osób, które na dłuższą chwilę zawładnęły mym spojrzeniem. Zaczęłam się zastanawiać ile z tych osób kiedyś - o ile w ogóle - zajrzy do mojego sklepu. Mogło się okazać, ze taki sklep w ogóle nie będzie potrzebny, ale starałam się teraz o tym nie myśleć. Wzięłam kolejny łyk szampana i tanecznym krokiem zaczęłam wolno i delikatnie krążyć po sali.

Kotołaczka usiadła dość niedaleko od Steanusa, ten więc, kiedy spostrzegł, że kobieta, jak i on sam, nie ma towarzystwa, przesiadł się o 2 miejsca, z wyraźną chęcią umilenia jej czasu.
-Witaj, pani. Widzę, że jesteś samotna na tym balu, jak i ja. Pozwól zatem, że do ciebie dołączę... - powiedział, zanim jeszcze usiadł i uśmiechnął się delikatnie. Kiedy już zajął wybrane miejsce, sięgnął po butelkę wina.
-Jako, że przed północą mamy się sobie wzajemnie nie przedstawiać... Cóż, pani, skosztujesz może wina? - Uniósł nieco brwi, choć niezbyt dobrze było to widać spod maski. Mimo wszystko jednak - pytanie zostało zadane.

Przyszła na salę, jej błękitna zwiewna suknia lekko ciągnęła się po ziemi, a maska utrudniała jej pole widzenia. Wzięła kielich z winem od przechodzącego nieopodal kelnera, po czym oparła się o kolumnę wsłuchując się w muzykę.Nie znała większości Znakomitych Gości, którzy co chwilę przemykali jej przed oczami, trudno było z resztą kogokolwiek skojarzyć w końcu każdy miał maskę na twarzy. Wzięła łyk trunku, jej uwagę przykuły ozdoby wykorzystane do dekoracji sali. Mimowolnie jej ciało poruszało się łagodnie w rytm muzyki.

Dopiłam szampana w samotności, a pusty kieliszek odstawiłam na tacę stojącego pod jedną z kolumn kelnerów. Kiedy alkohol zaczął działać - choć pigułka, którą do niego dałam znacząco obniżyła jego objętość - zaczęłam śmielej przemykać wśród gości. Cieszyła mnie taka sytuacja: nikt nie zwracał na mnie większej uwagi. I mogłam zatrzymywać wzrok na niektórych nowych przybyszach nie bojąc się bycia rozpoznaną. Maska mi w tym jak najbardziej pomagała, chociaż korciło mnie żeby poużywać magii.
Przechadzałam się więc od orkiestry po drzwi wejściowe do sali balowej i próbowałam rozeznać się ile osób i kto dokładnie jest z tego samego Zakonu, kto - tak jak ja - posługuje się magią... Złodziei było mi dosyć łatwo rozpoznać, mieli bowiem zbyt rozbiegany wzrok. Ja starałam się poruszać z elegancją i powoli przenosić wzrok z osoby na osobę. Obawiałam się, że ktoś może domyślić się czegokolwiek o mnie ze względu na intensywny turkus moich oczu jednak szybko przekonałam się, że nikt nie zwraca tu na to uwagi.
Przystanęłam pod jedną z kolumn i oparłam prawą nogę na wolnym krzesełku, by poprawić pasek pod suknią, do którego przypięłam swój sztylet. Ostrożności nigdy za wiele. Kiedy przechodziła obok mnie jakaś wykwintnie ubrana para udałam, że poprawiam jeden z bucików na obcasie, po czym przeszłam powoli do stolika z zakąskami.

Sala balowa stopniowo zapełniała się z pewnością najprzedniejszym towarzystwem odzianym w tym bardziej przednie stroje, Cassiel jednak, jak na ironię, poświęcała przybywającym gościom coraz mniej uwagi. Towarzystwo wampirzego amanta skutecznie skupiało wszystkie myśli kobiety wokół jego osoby. W ramionach Arquena wampirzyca poruszała się swobodnie, z niewymuszoną gracją, ciężki materiał dość wąskiej wirował powoli wokół eleganckich butów - ich para w tańcu, jako jedna z nielicznych na parkiecie, musiała przyciągać wzrok. Cassiel wpatrywała się w bladą, przystojną twarz wampira, z której z łatwością mogła odczytać różnorodność emocji. Znowu dotykał jej na tę "swoją" modłę - Cassiel ledwo mogła powstrzymać swoje ciało od drżenia. Uśmiechnęła się czarująco, odsłaniając perłowe zęby.
- Odpowiedż na pytanie, czym zasłużyłeś na ten "przywilej" możesz sobie dobrać wedle woli, każdy powód jest dobry, póki ja także czerpię przyjemność z naszego wzajemnego towarzystwa. - Przymowała jego komplementy uśmiechając się tylko, w uśmiech przelewała jednak emocje wystarczające na wylewne podziękowanie. Potem Arquen wypowiedział kolejne zdanie, a wampirzyca, zanim nawet ugryzła się w język, wyraziła swoje myśli słowami.
- Arquenie, czyżbyś się obawiał o konkurencję? - Uśmiechnęła się z udawanym niedowierzaniem. - Czyżbym w czasie naszej krótkiej znajomości kiedykolwiek dała Ci powód do obaw, iż jakikolwiek inny mężczyzna mógłby przyciągnąć moją uwagę kiedy jesteś w pobliżu, tym bardziej, gdy z niezmierną radością znajduję schronienie w Twoich ramionach? - Czuła w jego słowach nutkę zazdrości, bardziej jednak pochłonęła ją wściekłość na samą siebie, gdy okazała mu swoje do niego przywiązanie zdecydowanie zbyt wylewnie. A wtedy przyszedł pocałunek i za jego sprawą wszystkie obawy i uprzedzenia związane z osobą jej partnera rozmyły się w mgnieniu oka. Cassiel znów zaczęła szukać kontaktu wzrokowego z cudownie głęboką barwą oczu Arquena.

Zamilkł. Z ust jego wydobył się jedynie uroczy, szczery śmiech, który pozwolił mu się rozluźnić. Objął mocniej swą partnerkę, pragnąc jej bliskości, zapachu, całej jej. Przez chwilę kolejne milczał, mrużył oczy i dalej prowadził swą partnerkę po parkiecie.
-Zazdrość jest jedną z licznych domen człowieka. Dla własnego komfortu... wykonam pewną sztuczkę. - Przystanął na moment razem ze swą cudowną partnerką, zrobił krok w tył i wyciągnął jedną rękę do góry, okręcając Cassiel wokół jej własnej osi. Gdy znów stała przodem do niego, pozostali sami na sali. Świeczek ubyło. Pozostała niewielka złocista poświata i oni na środku parkietu. Iluzja. Oszukanie zmysłów. Magia.
-Bez żadnych zbędnych widoków. Tylko jedna osoba jest mi teraz potrzebna do szczęścia.- stwierdził i znów objął partnerkę ruszając z nią do namiętnego tańca. -Również Ciebie nie będzie niepotrzebnie kusić.- puścił zawadiacko dodając złośliwy uśmieszek. Jej ostatnie słowa wciąż błądziły mu po głowie, odbijając się echem i wzrastając na sile. "Schronienie w mych ramionach..." powtórzył sobie i spojrzał wymownie w jej fiołkowe oczy.
Niestety nie stali się niewidzialni i reszta sali wciąż mogla się im przypatrywać.

* * * *

Służąca rozglądała się za organizatorem, niosąc tacę pełną kieliszków wytrawnego wina. Jej zmęczone oczy błądziły po gościach, a ona cofała się tyłem, spoglądając to na tacę, to na gości. Chciała oddalić się po cichu i przesiedzieć kolejne godzin w kuchni. Korzystając z zafascynowania pana jakąś inną kobietą odwróciła się na pięcie i... wpadła na kobietę w błękitnej, zwiewnej sukni. Jeden z kieliszków opróżnił swą czerwoną zawartość na jej piękna suknię.
-Ojej ! Przepraszam ! - skłoniła się natychmiast i ściągnęła fartuszek, by zetrzeć plamę. - Tak bardzo panią przepraszam ! Jestem taka nieuważna ! Niezdara ze mnie ! Niech mnie pani ukarze ! Ale, proszę...
Plama na kawałku sukni była nieunikniona lecz ważniejsza była rekcja panny Dension.

Gdy wino wylało się na nią, aż podskoczyła. Spojrzała na dziewczynę która zaczęła czyścić jej suknie.
- Nic się nie stało. Cóż tak bywa.
Z torebki wyjęła krwisto-czerwoną chustę i drugą podobną. Jedną zaczęła czyścić miejsce gdzie powstała plama.
- Dziewczyno skąd ci przyszło do głowy, że za to mogła bym cię ukarać. Czuła bym się okropnie, nikt nie zasługuje na karę przez taki mały wypadek.
Uśmiechnęła się jak to miała w zwyczaju i schowała chustę. Drugi kawałek materiału ułożyła w taki sposób by zakrywał plamę jak również by wyglądał niczym gustowny dodatek.
- Idź i odpocznij, jak widzisz nic się nie stało.
Podniosła kielichy które upadły i włożyła je na tace.

Pokojówka zdała się ogromnie wdzięczna, lecz spoglądała na kobietę wciąż zmieszana. To był jeden z tych nielicznych momentów, kiedy Szanowny Pan/Szanowna Pani odpuścił bez kary taki niewybaczalny czyn. Skłoniła się bardzo nisko, uważając tym razem na kielichy.
-Jestem Vanessa o pani... Gdyby cokolwiek pani potrzebowała, jestem do pani dyspozycji. Znajdzie mnie pani w kuchni. Tylko błagam nie mówić paniczowi Arquenowi... - w półukłonie oddaliła się pokornie.
Poszkodowana szanowna pani, prawdopodobnie dopiero po powrocie zauważy brak kilku srebrnych monet.