Sala balowa.

Kotołaczka spojrzała na mężczyznę ze zdziwieniem. Przyjrzała mu się dokładnie i z satysfakcją stwierdziła, że nie jest zwykłym człowiekiem, lecz elfem. W duchu odetchnęła z ulgą. Odezwała się spokojnym, zmysłowym i równocześnie tajemniczym głosem:
-Niezmiernie mi miło, że chce pan dotrzymać mi towarzystwa. Z ogromną przyjemnością skorzystam z wszystkich pana dotychczasowych propozycji.- uśmiechnęła się niewinnie i sięgnęła po swój kieliszek, który podała swemu nowemu towarzyszowi.
-Uratowałeś mnie o Szanowny z wielkiej opresji, zaczęłam bowiem czuć się już zagubiona w tym... elitarnym środowisku. - posłała kolejny uśmiech, tym razem wymijający i ponownie poprawiła swą opaskę. Zastrzygła uszami, wysłuchując dźwięków balu...

Każdy krok Cassiel był czysto odruchową reakcją na ruchy Arquena, wampirzyca mogła całą uwagę poświęcić swojemu partnerowi bez obaw o pomyłkę, bądź najmniejsze potknięcie.
- Z pewnością masz rację, zazrdość jest okropną przywarą większości ludzi, jednakże... - Zniżyła głos do szeptu i wspięła się na palce, by dosięgnąć twarzą do twarzy Arquena. - ... Jednakże wątpię, byś także był przedstawicielem ludzkiej rasy. - Zamilkła i uśmiechnęła się uroczo, chcąc uspokoić swojego partnera. Chyba sam już się zresztą domyślał, że ona też nie jest człowiekiem. Nadal pozwalała się wampirowi prowadzić z wielką ufnością. Kiedy uniósł rękę, wykonała powoli, zgrabnie obrót wokół własnej osi, mrużąc oczy. Gdy je na powrót otworzyła, byli jedyną parą na ogromnej sali balowej. A więc Arquen zajmował się magią, zapewne iluzji, jak wywnioskowała, trudno było jej bowiem uwierzyć, by tylko na swoją i jej korzyść wyprosił wszystkich gości. Nie skomentowała jednak poczynań mężczyzny, niezmiernie spodobała jej się jego sztuczka. Przynajmniej mogła teraz napawać się wrażeniem, że są teraz sam na sam ze sobą. Co prawda, nawet widząc dokoła towarzystwo przy stolikach miała takie wrażenie - nie mogła się zmusić do odwrócenia wzroku ani myśli od Arquena, jednak kiedy rzucił zaklęcie, poczucie o wyłącznym towarzytwie wampira tylko się spotęgowało. Posłała mu uwodzicielski uśmiech, podtrzymując kontakt wzrokowy. Puściła jego dłoń, by mocniej, obiema rękami objąć jego szyję, dając mu jednocześnie przyzwolenie na ułożenie rąk wokół jej talii.
- Cóż... Skoro te "niepotrzebne widoki" nie odwracają już mojej uwagi, może Ty zaczniesz mnie kusić? - Znów przemówiła cichym, zmysłowym tonem. Nawet jeśli inni goście balu przypatrywali się ich tańcu, dla niej już od pierwszej chwili, kiedy Arquen chwycił ją w ramiona byli szczelnie odizolowani we własnym świecie przepełnionym emocjami towarzyszącymi wzajemnemu towarzystwu.

Arquen był pod wrażeniem jej kobiecych, subtelnych kroków, gestów, słów. Kusiła go nawet mimiką swej twarzy. Każdy kosmyk jej włosów przypominał mu, jak bardzo jej pragnie.
-Niektóre odczucia, takie jak zazdrość, trudno jest wyeliminować, nawet takiej dostojnej rasie jak nasza.
Iluzja trwała wokół nich nieprzerwanie, najwyraźniej jednak i jemu za dużo to nie dało, ponieważ i tak wciąż był wpatrzony w jej oczy.
Po kilku kolejnych ruchach jego partnerka zmieniła ułożenie swych rąk, co bardzo mu się spodobało. W odpowiedzi tylko dłonie ułożył grzecznie na talii, zbliżył usta to jej ucha i zamruczał, najpowabniej jak tylko umiał.
-Kusić Ciebie?- spytał w końcu z niedowierzeniem. Dobrze, że skrył swe zdumienie i zawadiacki uśmiech w jej włosach. I na odpowiedzią również nie czekał długo. Ucałował najpierw płatek jej ucha, a potem zmysłowo zszedł pocałunkami na jej szyję, pieszcząc delikatną skórę. Kobiecą, powabną, bladą skórę.
Nic nie przeszkadzało temu, by dalej wirować na parkiecie. Bał się tylko, aby partnerka wytrzymała tą presję otoczenia, nawał kroków i bodźców, przyjemnych miał nadzieję.
-Cassiel, gdyby coś się działo, to tylko powiedz słowo. W każdej chwili możemy opuścić salę balową.- szepnął do jej ucha po czym wrócił do zmysłowego całowania. Wiedział, że powinien zostać nadzorować bal, ale pożądanie, troska, i pragnienie towarzystwa tej oto kobiety- wzięły zdecydowaną górę nad obowiązkami.

Z łatwością nadal dotrzymywała kroku wampirowi, nie zmieniał tempa ani rytmu, z każdą chwilą poruszała się coraz bardziej mechanicznie. Pierwsze słowa Arquena pozostawiła bez komentarza, po prostu już się przekonała, iż jej towarzysz zna już jej pochodzenie rasowe. Jednak kiedy w jego następnych ruchach, w sposobie jego dotyku wyczuła pożądanie, któremu naturalnie nie miała zamiaru się sprzeciwiać, uśmiechnęła się, lekko zdumiona. Po części jej zdumienie spowodowane było przekonaniem, iż Arquen chętnie zniknąłby z nią z balu, lecz także stwierdzeniem, że sama też nie miała nic przeciwko "sam na sam" ze swoim amantem. Gdy zaczął ją całować nadal utrzymywała rytm kroków, stracił on jednak nieco na tempie. To, co robił ostatecznie utwierdziło Cassiel w niedawno wyciągniętym wniosku, jeszcze dobitniej zrobiły to jego słowa.
- Czy nie mówiłam Ci, że godzę się być dziś wieczór całkowicie zależna od Twej woli? Jeśli życzysz sobie, bym coś zrobiła, gdzieś poszła, czy w jakikolwiek inny sposób spełniła jakieś Twoje życzenie, postaram się to niezwłocznie uczynić, najlepiej jak tylko potrafię. - Te słowa musiały uświadomić Arquenowi, że to jemu Cassiel postanawia zostawić "pierwszy krok". Sama spokojnie przyjmowała jego pieszczoty, nadal kręcąc się powoli wokół własnej osi, do tego bowiem został sprowadzony ich taniec.

Widząc że nic mi nie grozi ani że - tym bardziej - nikt nie zwraca na mnie uwagi zaczęłam powoli kierować się ku otwartym drzwiom sali. Co prawda było mi trochę smutno kiedy widziałam jak goście stają w parach, rozmawiają i tańczą podczas gdy ja jestem praktycznie powietrzem... Ale co miałam zrobić w tej sytuacji? Nie mogłam ściągnąć maski, w końcu był to bal maskowy. Czarów też nie chciałam używać z byle powodu.
Zwiewnym i nie dającym się poznać jako nerwowy krokiem przesuwałam się powoli ku drzwiom. Muzyka nadal grała, choć już zaczynała mi działać na nerwy skoro nie miałam nawet z kim zatańczyć. Rozpływała się smętnymi dźwiękami po sali, więc w grę i tak wchodziłyby wolne tańce a ja żyłam szybko i wszystko co mnie spowalniało, równocześnie mnie drażniło.
Tak więc, kiedy dotarłam do drzwi, jak zwykle nie dostrzeżona przez nikogo, wymknęłam się z sali i podążyłam na Rynek do swojego sklepu i domu zarazem.

Uśmiechnął się lekko i skinął głową.
-Cieszę się niezmiernie, że mogę służyć ci, pani, pomocą. Polecam się na przyszłosć - powiedział, napełniając jej kielich wybornym, czerwonym winem. Podał go swojej towarzyszce, po czym nalał trunku także sobie. Odłożył dzban z winem i wzniósł toast:
-Za piękne damy, które nie stronią od mężczyzn. - Uśmiechnął się zawadiacko i, nie spuszczając wzroku z kobiety, upił łyk wina.
Wszystko, co robił, co mówił, zmierzało do jednego - do poznania jak największej ilości osób. Zaraz sobie poplotkuje z nową znajomą, zacznie rozsiewać - właściwie to już zaczął - plotki o Kocie... Taaak, miał plan. I niemal całkowitą pewność, że przedsięwzięcie zakończy się sukcesem.
Jego zachowanie jednak nie wskazywało żadną miarą na coś takiego, więc nikt nie mógł niczego podejrzewać. Steanus de L`ackum dla ludu jest po prostu wielkim plotkarzem, który po wypiciu kilku kielichów wina papla o wszystkim, co usłyszał od przekupek na rynku.

To miejsce, jak każde podobne, zawsze kojarzyło jej się z szopką pod którą ukryte są szemrane układy lub podobne podejrzane sprawy. Nigdy nie była w stu procentach otwarta do ludzi w czasie bali, wolała raczej nie opowiadać każdego szczegółu swego życia. Dension przemykała między ludźmi próbując rozeznać się z jakimi Znakomitościami ma do czynienia. Chwilami zdało się słyszeć nawet jakieś sprośne opowiastki barona, który za dużo wchłoną wina w czasie tego wieczoru. W innej części sali młode panny stroiły miny do kawalerów, którzy co raz próbowali poderwać jedna do tańca. Bal wydawał się sielanką lecz nie każdy miał nastrój do zabawy, byli też tacy co za kolumnami gadali na swych przyjaciół, rodziny czy innych pracodawców. Jako kobieta urodzona w szlacheckiej rodzinie, Dension potrafiła uśmiechać się nawet gdy zaczepiali ją jacyś nietrzeźwi uczestnicy balu. W końcu siadła na krześle, obok wejścia na taras. Trzymając w ręku wino, oparła się o kotarę. Z tego miejsca miała idealny widok na całą salę i gości przechodzących co chwilę z głównego pomieszczenia na taras.

Dopóki jej partner pozostawał w przyjętej kilka chwil temu pozycji, Cassiel nie mogła patrzeć mu w oczy, co nieco ją drażniło. Postanowiła więc uciec się do rozglądania po pustej za sprawą iluzji sali balowej. Wystrój na dłuższą metę okazał się być dość monotonnym, co, szczerze mówiąc, niewiele teraz obchodziło wampirzycę, dostrzegła bowiem uchylone wręcz zapraszająco przeszklone drzwi. Chwilę zastanawiała się, co też może za nimi się mieścić, aż dziwnym trafem znaleźli się dość niedaleko owych dużych, zagadkowych drzwi. Chociaż czyniła to z bólem, jednocześnie przerywając pocałunki, które i tak składane już były w okolicach jej mostka, palcem umieszczonym pod podbródkiem Arquena uniosła jego twarz do poziomu własnej.
- Co prawda, obiecałam Ci spełnianie dziś każdego Twojego życzenia, jednakże dotychczas żadnego jeszcze nie wyraziłeś, śmiem więc pozwolić sobie na prośbę do Ciebie. Czy mógłbyś z łaski swojej zdradzić mi sekret, co czai się za tymi wielkimi przeszklonymi drzwiami? - Tutaj wskazała ruchem głowy drzwi na taras, a także jedną dłonią nieco wspięła się w górę, by zatrzymać ją na szyi wampira, tuż pod włosami. - Byłabym także zaszczycona oraz niezmiernie wdzięczna, gdybyś zgodził się na oprowadzenie mnie po tamtym tajemniczym miejscu... - Uśmiechnęła się do Arquena, jedynie lekko wyginając wargi.